Παραμυθουπολη

Thursday, June 14, 2007

μπα..

θα σας τα πω καποια άλλη φορα γιατι τωρα νυσταζω.

δεν εχω φτιαξει ακομα βαλιτσες. υπολογιζω καπου στις 3μιση αυριο
να ειμαι ετοιμη να φυγω.

θελω να πιστευω πως θα κλεψω 10 λεπτα για ενα τελευταιο ποστ.

τωρα απλα θα θεσω ενα καυτο ερωτημα. να ανοιγω κουτια και
κουρτινες μπορω, να διαλεγω βαλιτσες μπορω, να βρισκω τις ηλιθιες
λεξεις με αναγραμματισμο μπορω, να στελνω μηνυμα καθημερινα
σε διαγωνισμους μπορω, να κανω τον καραγκιοζη δημοσιως μπορω,
γιατι στα κομματια δεν κερδιζω λεφτα???

ολη αυτη η απορια ηρθε πρωτα στη γιαγια μου ενα βραδυ που μία στο
ντιλ πηρε 250.000 ευρουλια. "εσεις ρε κοριτσια γιατι δεν πατε;"
φανταζομαι οτι μεχρι να μπορεσω να το απαντησω θα ετοιμαζω βαλιτσες
για κατασκηνωση για να βγαλω λεφτα και θα αγχωνομαι για το αν θα
βρω δουλεια απο σεπτεμβρη!


υ.γ σας ευχαριστω ολους για τα μεηλ, τα κομεντ και τα τηλεφωνα σας.
πιθανοτατα θα επιζησω. οι αξονικες βγηκαν καθαρες και θα συνεχισουμε
με επομενο ελεγχο τον αυγουστο οπου και θα γινει διακοπη ολων των
θεραπειων. εκει να δειτε γλεντια!!!


αντε καληνυχτααααα

Monday, June 11, 2007

ωρα να χωσουμε προς πασαν κατευθυνση.

υπηρχε παντα μια εννοια στο μυαλο μου, ο χρονος. τον θεωρω
πολυτιμο αγαθο που πρεπει να προσεχεις σαν τα ματια σου.
μαλλον γιαυτο φοβαμαι και το κακο ειναι οτι ετσι οπως ηρθαν
τα πραγματα θα φοβαμαι για καποιο καιρο ακομα.

ενα αλλο σιγουρο θεμα που μου προκαλει ιδια συναισθηματα ειναι
η αγνοια. να μην ξερω πραγματα που πρεπει να ξερω και με αφορουν.
ειδικα για την υγεια μου.

σε αυτα τα δυο (φοβος χρονου + αγνοιας) προσθεστε την πιπολογια.
(πιπολογια= λογια που λεει καποιος πιπας, απλα για να τα πει, συνηθως
εχουν να κανουν με ιατρικη, παιδαγωγικα, οικονομικα, πολιτικα, κοινωνικα
και φυσικα θεματα θρησκειας που κατεβαζει το ηλιθιο μυαλο του και μιλαει
χωρις να ξερει) . η πιπολογια λοιπον μπορει να μου κανει τα νευρα κορσε.
απειρα σχοινια που σφιγγουν και χαλαρωνουν ρυθμικα, μετατρεποντας
τα νευρα μου σε θηραμα φιδιου που ξεψυχαει στριμοκωλιασμενο.

και τα λεω ολα αυτα για να σας πω οτι τα εχω παρει. και τα εχω παρει
πολυ. ξερετε τι ειναι να μην θες να τα παιρνεις και να μην σε αφηνουν.
ρωταω: ποσα μπορω να λυσω με το φτωχο μου μυαλο; ποσα πραγματα
πρεπει να σκεφτω σε μια εβδομαδα; ποσες εξετασεις μπορω να κανως ποσους
γιατρους πρεπει να δω και ποσες γνωμες να παρω; ποσες σελιδες πρεπει να
μαθω για την οικολογια; ποσες χειροτεχνιες, ποσα παιχνιδια, ποσα κολπα
μπορω να σκεφτω για την κατασκηνωση; ποσα ακομα να σκεφτω για να παει
καλα η παρασταση την τεταρτη; ποσο θα τρεχω την πεμπτη για να ειναι ολα
ετοιμα; ποσα βρακια θα παρω; ποσες μπλουζες; σεντονια; ρουχα; καλτσες;
ποτε θα τα προλαβω ολα αυτα;

22 μερες ειναι πολλες. και εγω αμα μπορουσα θα εφευγα τωρα. θα τα
βροντουσα ολα και θα εφευγα. να ηρεμησω, να αδειασω.

ειμαι 24 χρονων την τυχη μου και δεν μπορω να θυμηθω μια περιοδο που
να μην εχω απολυτως τιποτα ή να μην παιρνω το παραμικρο χαπι απο
θεραπεια. θεωρεις οτι ειναι λιγο αυτο; θεωρεις οτι ειναι κατι που ευκολα
το χειριζεσαι στη ζωη σου; και αν εσυ μπορεις μπραβο. εγω δεν μπορω.

δεν αντεχω να ειμαι 2 εβδομαδες στο περιμενε για να μου πουν εισαι στο
οριο, μπορει να το εχεις μπορει και οχι και συνεχιζουμε με τις επομενες εξετασεις
που και παλι μπορει να μην καθαρισουν το τοπιο.

ποσα να αντεξω? για πες μου.

εχω την ευθυνη της δικης μου παραστασης και θα εχω για 22 μερες την
ευθυνη ολων των μικρων στην κατασκηνωση; να μου πεις αν δεν μπορεις
πηγαινε σπιτι σου. και εγω σου λεω οτι μπορω. αλλα μπορω ηρεμη, καθαρη
απο σκεψεις και ανησυχιες. απο γιατρους και εξετασεις. να μπορω να κατουραω
χωρις να σκεφτομαι ποση κορτιζολη παραγω. χαζο ε;

ποσα να αντεξω; για πες μου.

οταν τα γαμημενα τα αποτελεσματα δεν εχουν βγει ακομα. και να σου πω;
χεστηκα αν δεν περασα. οι προτεραιοτητες αλλαζουν με τρελους ρυθμους.
θελω ομως απλα να ξερω, για να δω τι θα κανω απο σεπτεμβρη, να μπορω
τουλαχιστον να οργανωσω ενα σταδιο της ζωης μου αφου οπως και να εχει
την υγεια δεν μπορω.

ποσα να αντεξω; για πες μου.

ποση υπομονη να εχω με τις πιπολογιες? ποση υπομονη να κανω οταν
εχω "φυσιολογικο μπρατσο" 5 εκατοστα? δεν θυμαμαι, αληθεια δεν θυμαμαι
ποτε να ειπα εισαι ψηλη, μικρος, παχυς, μελαχροινος, χοντρη, ασχημη,
παχουλος και ξερεις γιατι; γιατι απλα δεν με νοιαζει πως εισαι. με νοιαζει
τι εισαι και τι μπορουμε να πουμε μεταξυ μας. ειναι λοιπον παραλογο που
θελω και εγω να με δεις ετσι. σαν εναν ανθρωπο να μιλησεις, να γελασεις,
να παιξεις, να καβγαδισεις και οχι να του πεις "ξεφουσκωσες" τελευταια.

οπως και να εχει, ακομα και αν οντως ξεφουσκωσα ειναι κατι που δεν σε αφορα
ουτε καν εμενα. πιθανοτατα γιατι το βαρος μου ειναι κατι που απο χρονια
δεν ελεγχω, δεν το προσεχω και δεν το αφηνω να με "τραβαει" πισω. με ποιο
δικαιωμα το κανεις εσυ λοιπον για μενα ; ε; ε πιπολογε;

και να σας πω και κατι τελευταιο γιατι κουραστηκα...

δεν ξερω αν θελω να εχω κοσμο διπλα μου αυτες τις μερες. ξερω ομως ποιοι
ηθελαν να ειναι διπλα μου.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΛΟ Ή ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ:
- περιμενω ακομα καινουργια αποτελεσματα εξετασεων γιατι οι αλλες ηταν στο
οριο και μπορει να εχω το συνδρομο.
- την τεταρτη ανεβαινει η παρασταση μου σε σχολειο της πατρας, οποιος θελει
ας στειλει μεηλ να του πω πως θα ερθει.
- την παρασκευη φευγω για την κατασκηνωση και θα γυρισω 8 ιουλιου. θα
προσπαθησω να κανω και κανα ποστ απο εκει.
- ειμαι κουρασμενη, αγχωμενη, πιεσμενη και με ενα σωρο δουλειες μπερδεμενες
στο μυαλο.

κουραστηκα, θα συνεχισω αλλη φορα το χεσιδι. παντως ετσι δεν θα μεινετε.
"να δεις τι σου ΄χω για μετα".
αυτο.

εγω και το "φυσιολογικο" μου μπρατσο σας ευχομαστε καλη σας νυχτα!!!

Monday, June 04, 2007

να κανω ποστ ή να μην κανω...

ετσι λεω εδω και λιγα λεπτα και κοιταω το αδειο κουτι σαν
προκληση. μην νομιζεις.., απλα με κανει να σκεφτομαι
συγκεντρωμενα. ισως να με αγχωνει, να με κανει να
ξανασκεφτομαι ολα οσα σκεφτομαι μπερδεμενα μεσα στη μερα
και προσπαθω να κανω οτιδηποτε αλλο για να την γλιτωσω.

μπερδευτηκες παλι?

χμ..ας το ξανασκεφτω. ειμαι 24, ανεργη μεν, αλλα εχοντας
χρηματα για να ζησω (και οχι μονο), χαρη στους γονεις και δικο
μου σπιτι. εχω σχεση, εχω φιλους (δεν μας παιρνει για
αμφιβολιες τωρα , στην επομενη κριση), εχω αμαξι, μαζευω κανονικα
τις συλλογες μου χωρις να μου λειπει τευχος ασε που το πσκ ειχα
τον μπεμπουλη εδω οποτε τον φχαριστηθηκα. επισης στην επομενη
κριση να μην ξεχασω να σκεφτω γιατι αυτη η παραγραφος, ή καποια
σημεια της τελος παντωνς θα επρεπε να με κανουν  ευτυχισμενη..

ας σκεφτω τωρα με σειρα προτεραιοτητας τι ειναι αυτο που με αγχωνει
πιο πολυ..

λοιπον εχουμε και λεμε:
1) υγεια
2) παρασταση
3) ασεπ
4) κατασκηνωση

οκ. για το ενα νομιζω οτι εχω οσους λογους θελω και ακομα παραπανω
να εχω χεστει. λιγο οτι διαβαζω συνεχεια ιατρικα, λιγο οτι θυμαμαι
απεξω συμπτωματα αμεσως σκεφτομαι τι μπορει να εχω. βεβαια δεν ειναι
και λιγο οτι η εξεταση υπηρχε απο το '99 και κανενας δεν ειδε εκεινο το 8.
ετσι και εγω ολη μερα ειμαι με το κιτρινο κουβαδακι μου. καθε φορα που
παω στη μπανιερα θυμαμαι την κωνσταντινα την ψιλικαντζου που επρεπε
να κανει εξετασεις κοπρανων(ποσο ειχα γελασει με εκεινο το ποστ, που να 
ηξερα οτι θα περνουσα και εγω παρομοια) και θεωρω οτι αυτο που κανω ειναι
το ιδιο παλουκι. ολη μερα με το κουβαδακι μου και προσοχη μην φυγουν και
απεξω. μα ρε φιλαρακι στην αρχη και στο τελος πανε λιγο ατσαλα τα τσισακια.
τι να κανω μου λες???  
πιεση και αγχος και με αυτο γιατι ποτε δεν ημουν καλη στις πιθανοτητες
και το 1 στο 1500000 περιπου δεν μου λεει κατι.
ασε που η κιτσα μου λεει το πιο σοφο "οσο ψαχνεις..βρισκεις"!

παμε στο ναμπερ του! εδω να σας πω οτι μπορει καποιες φορες να αλλαζει
θεση με το ναμπερ θρι. αναλογα την ωρα και τι σκεφτομαι. παντως για την
παρασταση χεζομαι λιγο μπας και δεν παει καλα. πρωτη φορα ειναι που
αναλαμβανω κατι τετοιο και απλα θελω να τσουλησει. θελω ολοι να μεινουν
ευχαριστημενοι. δυσκολο ε???

οσο για το ναμπερ θρι που καποιες φορες γινεται ναμπερ του βρηκα τι με
αγχωνει. ενα πρωι το σκεφτηκα. δεν ειναι οτι δεν θα περασω. οκ..εκανα
μια μεγαλη προσπαθεια, χαλασα ωρες, λεφτα, διαθεση, ενεργεια αλλα ιτσ
οκ. δεν ειναι οτι εχω παιδια ή οτι θα πεθανω της πεινας οπως αλλοι.
το μεγαλο μου αγχος ειναι οτι απλα αν δεν περασω και δεν τα καταφερω
δεν ξερω τι αλλο να διαβασω, τι αλλα να μαθω ή πως να τα γραψω στην
επομενη φορα. γιαυτο και νομιζω οτι αν δεν περασω τωρα δεν θα περασω
ποτε. αυτα σκεφτομαι και γινεται νουμερο δυο. νουμερο θρι γινεται γιατι 
ανοιγουν θεσεις για τους νηπιαγωγους και γιατι εχω 2 καλες προτασεις
απο σεμπτεμβρη.

και παμε στο νουμερο τεσσερα. αυτο ειναι απλα αγχος, γιατι φετος
εχω μονο την οργανωση και οχι παιδακια. ειναι πιο κουλ, θα ξεκουραστω,
θα βγαλω λεφτα και θα ειμαστε μια χαρα. αυτο που με κολλωνει ειναι φυσικα
οτι 22 μερες ειναι πολλες και δεν ξερω αν θα αντεξω.
ασε που σαν τον σκυλο του παβλοφ μου τρεχουν σαλια..

αυτα. ισως οχι μονο αυτα. ισως πολλα αλλα. δεν αντεχω ομως τωρα.
το πρωι θα παρω το κουβαδακι μου και θα το δωσω εκει που ανηκει. θα
μου παρουν και αιμα και θα περιμενουμε για να δουμε τι θα γινει με τις
υπολοιπες εξετασεις για να μην παρω τσαμπα ακτινοβολια.

μα 1 στο 1500000;;; ε..εχει πλακα να ψαχνεις για τον τζοκερ.
καληνυχτες

Friday, June 01, 2007

Για την Αμαλία..

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»


Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:


ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι “για την Αμαλία”).


για περισσοτερες πληροφοριες..