Παραμυθουπολη

Monday, April 21, 2008

yo vuelvo..

Οταν εφευγα απο την αθηνα πριν περιπου 3 χρονια ενιωθα
οτι αυτη η πολη με ειχε κουρασει. Δεν αντεχα τις συνθηκες
τοτε. Ετοιμαζομουν για πτυχιο, η ξαδερφη μου μετακομιζε
στο σπιτι της γιατι παντρευοταν, ειχα κουραστει απο τις
δηθεν φιλικες σχεσεις, τους δηθεν φιλικους καφεδες και
τα «να τα πουμε ρε.....», ελεγα και παραμυθια στο ογκολογικο
τμημα του νοσοκομειου αγλαία κυριακου και αυτο απο μονο του
ηταν εξαντληση και φυσικα περνουσα την γνωστη μεταβατικη
φαση «μετα το πτυχιο τι?» .

Ειδα την μετακομιση στο καινουργιο σπιτι μου στην πατρα σαν
λυτρωση. Η διακοσμιση του σπιτιου, το διπλωμα οδηγησης ,
δουλεια και ανεξαρτησια και πανω απο ολα ενας ανθρωπος που
με περιμενε για να ζησουμε στιγμες με εφεραν στην πατρα χωρις
να σκεφτω ουτε στιγμη τι αφηνω.

Περασαν τρια χρονια χωρις να καλα καλα να καταλαβω πως υπουλα
και ψυθιριστα αλλαξε ολη μου η ζωη και μαζι της και εγω.
Δεν πηρα χαμπαρι ποτε σταματησα να παιζω μουσικη εγω που μια
ζωη ειχα ενα οργανο στα χερια και εσπαγα τα νευρα ολων. Δεν
καταλαβα ουτε γιατι σταματησα να βγαινω, να γελαω, να περναω
καλα με εμενα και να θελω απλα να θελω. Σταματησα να αγοραζω
σιντι, να πηγαινω σινεμα, να μην χανω παρασταση, συναυλια.
Το χειροτερο ηταν οτι δεν μου ελειπαν ολα αυτα. Σπιτι, ντιβιντι
και ντελιβερι. Ελεγα οτι εφταιγε ο ασεπ. Ημουν σχεδον σιγουρη.
Μεχρι το σαββατο..

Στις 22:50 ξεκινησε. κρυφτηκα στη γωνια μου και αφησα καθε νοτα,
καθε βλεμμα, καθε αναμνηση να περασει μεσα μου και να κλειδωσει.
δεν θυμαμαι τι ωρα τελειωσε γιατι στο μυαλο μου δεν εχει τελειωσει
τιποτα. Οπως εγραψα και αλλου, μονο τελος δεν ηταν.

Ειναι περιεργο μεσα σε τρεις ωρες να καταλαβαινεις τι εχασες 3
ολοκληρα χρονια.

Αν και δεν θελω να μετανιωνω για τιποτα ζηταω συγγνωμη απο τα παιδια,
απο τα αλλα τα παιδια (αλλα και απο μενα) που δεν ημουν εκει σε
οτι αλλο εχουν κανει.


Τωρα χαμογελαω γιατι αν κανεις διαβασει τι εχω γραψει μεχρι τωρα
θα καταλαβει οτι δεν ειμαι ευτυχισμενη και αυτο ειναι ψεμα.

Ειμαι απολυτα ευχαριστημενη με την δουλεια μου, με τα παιδακια μου,
με την επαγγελματικη και προσωπικη μου προοδο. Με τα ισπανικα, με
τους καινουργιους φιλους, με το χωριο που μενω λογω δουλειας, με
τις εξελιξεις γενικα. δεν θελω να επιστρεψω στην αθηνα, θελω να
γυρισω σε αυτο που ημουν τοτε.

Ενταξει, 2 -3 πραγματα με τσιγκλανε αλλα οχι για πολυ ακομα. Ηδη
ξεκινησα και χανω και κανα κιλο, τελειωνει και η σχολικη χρονια
για να σταματησω να εχω επαφες με συναδελφους που με ριχνουν
ψυχολογικα, και οπως και να το κανεις χαμογελαω λιγο περισσοτερο
τωρα. Παει και με τον καιρο. Θα αρχισω και μπανια απο την αλλη
εβδομαδα. Ε..παλευεται.

Οσο για εσενα θα πω ενα πραγματακι , οσο ακουω τη συννεφια και
χαμογελαω μην σκεφτεσαι τιποτα ασχημο. Γιατι βλεπεις οταν η ρουφιανα
(παντα με την καλυτερη εννοια) τραγουδαει «κανε μου χωρο» εγω θα
σε φανταζομαι ξαπλωμενο στον καναπε και θα χαμογελαω για να κανεις
πιο περα και να κλεισεις τις τρυπες στην κουβερτα.
Εσυ μπορεις να σκεφτεσαι οτι θελεις. εγω εδω ειμαι, θα περιμενω με
την ελπιδα μετα απο καιρο ο γερασιμος να γραψει ενα αλλο τραγουδι
με τιτλο «σε εχω βρει και τελεια».
Κουραστηκα να χανω..

υ.γ αν και η λεξη ευχαριστω σημερα με αυτον τον ηλιο, τις ανοιξιατικες
μυρωδιες και τις αναμνησεις φαινεται μικρη εγω την στελνω με ενα
κουτι σοκολατακια πασχαλιτσες στην αννα, στον γιαννη, στην ελλη,
στην ελιζα, στην αριστεα, στην ελσα, στον μπεμπη μου, στην κιτσα μου,
στην πελλυ, στον γερασιμο, στον θεμη, στην νατασσα, στον κωστα,
στην δαμαρις, στον νικο μου, στην τεφη, στους μαθητες μου σπυρο,
γιαννα, γιωτα, γιωργο και σπυρο, στην αγγελικη, στον νικο, στον γιωργο
και στον νικο που με κανουν να χαμογελαω στο χωριο και φυσικα σε σενα
που με ενα χαμογελαστο τηλεφωνημα με ξυπνησες απο το ληθαργο.