πως η lacta γινεται crunch

εδω και μερες σκεφτομαι τις γρηγορες αλλαγες και στο μυαλο μου τριγυριζει ο χωρισμος.

αυτο και αν ειναι αλλαγη. μια μικρη προταση και μετα διαγραφεις λεξεις οπως "καρδια μου, αγαπη μου, χαρα μου, φως μου" . δεν εχεις δικαιωμα να τις ξαναπεις σε αυτον που ως τωρα σε εκανε ευτυχισμενη. δεν εχεις δικαιωμα να ρωτησεις "που ησουν; τι εκανες; τι ωρα γυρισες; ετρεχες;". δεν εχεις δικαιωμα να πεις καν "μην τρεχεις". και ειναι μεγαλη βλακεια,γιατι ο καθενας που σε αγαπαει θα στο πει. και εσυ δεν μπορεις να το πεις, δεν πρεπει να το πεις.

μαζι με ολα αυτα διαγραφονται και οι πραξεις, τα τρυφερα αγγιγματα, τα γαργαλιτα, τα παιχνιδια με τα χερια και τα βλεμματα.

μαγικα καπως παγωνουν ολα, ολα εκτος απο την καρδια. αυτη θυμαται. θυμαται τις αγκαλιες στον καναπε με μοιρασμενη κουβερτα. θυμαται αστεια, γελια και χαρες. απλα επειδη σε πηρε να σου πει καλημερα και μοιραστηκε απο το τηλεφωνο κατι που ειδε και του αρεσε. θυμαται και ταξιδια, με τα χιλιομετρα να φευγουν απο κατω σας τρεχοντας,και εσεις να ειστε ανυπομονοι να ζησετε την επομενη στιγμη μαζι.

μετα ολα αυτα φευγουν . μενουν μονο εικονες στο μυαλο και στιγμιαια χαμογελα. μενουν φωτογραφιες , σημειωματα , καρτες και γραμματα παρατημενα σε συρταρια που θα βρισκεις "τυχαια" για καιρο ακομα. μενουν μηνυματα στο κινητο που πρεπει "επιτελους καποτε να σβησεις". μενει η κουβερτα τυλιγμενη στην ακρη του καναπε που ολο λες να την βαλεις στη ντουλαπα και ολο εκει ειναι. δεν εχει κρυο εξω, μεσα εχει.

το χειροτερο απο ολα δεν ειναι η lacta που γινεται crunch; απο το "πιο γλυκο κομματι της ζωης του" μετα γινεσαι απλα μια σοκολατα.