εγκυμοσυνες και άλλα..(ή αλλά)

ενας απο τους μεγαλυτερους μου φοβους ειναι ο θανατος. οχι ετσι οπως το φανταζεσαι. δεν φοβαμαι τοσο να πεθανω, οσο το να πεθανω νωρις. να μην προλαβω να κανω αυτα που ονειρευομαι.
οκ χεζομαι και το να εγκλωβιστω μονη μου, καπου μετα απο σεισμο και να πεθανω εκει. προτιμω τα κατευθειαν, αρκει να αργησει να ερθει. αν εχω επιλογη και μπορω να διαλεξω με σειρα προτεραιοτητας, σιγουρα θα επελεγα πρωτα να κανω ενα παιδακι και να το μεγαλωσω.

εγωιστικο ε? χμ...οχι τοσο. με φανταζομαι μαμα απο πολυ πολυ μικρη. μεχρι και πριν λιγα χρονια που επαιζα ακομα με τις κουκλες μου, τον κώτα(δεν ελεγα και το σιγμα τρομαρα μου), την ελενη με τις κοτσιδες, την φιφίνα που μου ειχαν παρει οι γονεις μου απο τον μουστακα(πριν καει και γινει σούλαντ),το μπουσουλινι, ακομα και το μωρο που εχεζε και αγοραζα μεχρι και πανες.. τωρα που το σκεφτομαι εγω επαιζα παιχνιδι ρολων, πολυ πριν γινει μοδα.

νομιζω πως με ολα αυτα θελω να πω πως τα παιδια τα λατρευω. εχω διαβασει απειρα βιβλια για την αναπτυξη τους, για την ψυχολογια τους και για την ανατροφη τους. εχω περασει πολλες ωρες με το να τα χαζευω, να τους μιλαω και να τα παρατηρω, γνωστα μου παιδακια ή και ξενα. δεν με κολλανε τετοια ζητηματα.

φετος το καλοκαιρι κρατησα μια μπεμπουλα δεκα μηνων οποτε επεσα σε ζορι. κλαμα, βρεφικο παιχνιδι, κουβεντουλες, ταισμα και φυσικα αλλαγμα και νανακια. ηταν ομως η πρωτη φορα που ημουν τοσες πολλες ωρες με μωρο και η υπευθυνη. ηταν οντως ΓΑΜΑΤΑ. δεν λεω..κουραση και αγγουρι, αλλα ακομα και τωρα οταν την δω, γελαει και σηκωνει τα χερακια της για αγκαλιες και παιχνιδια.

(υπομονη, φτανω σε αυτο που θελω να πω)..

οπως ολοι (οσοι τελος παντων) καταλαβατε, βρεθηκε μια μεγαλη κυστη στην ωοθηκη. αμεσως ενα πραγμα σκεφτομουν οταν δεν ηξερα τι ειναι, αν θελει χειρουργειο και αν ειναι επικινδυνο. να μπορω να κανω παιδια. τιποτα αλλο δεν με ενοιαξε. εγιναν λοιπον οι απαραιτητες εξετασεις για να δουν αν ειναι "καλο ή κακο" (δεν την λεμε την κακια λεξουλα). εκαναν μια εβδομαδα για να βγουν ολες και να δειξουν τελικα οτι δεν υπαρχει τιποτα κακο στα αναπαραγωγικα μου οργανα. σχετικο ποόστι υπαρχει πιο κατω.

(κοντευω)...
λιγες μερες πριν παω στο γιατρο ειχα φοβηθει. τα συμπτωματα της κυστης θα μπορουσαν να ηταν συμπτωματα εγκυμοσυνης. ειχα πονους χαμηλα και στην πλατη, πονουσε το στηθος μου, ναυτιες και αναγουλες, ειχα καθυστερηση λιγων ημερων και γενικα αισθανομουν "καπως" περιεργα.

(εφτασα επιτελους στο στοχο μου)...
οταν ο νοκτορας ειπε οτι δεν ημουν εγκυος και οτι μπορω να ηρεμησω ενιωθα ασχημα. δεν στεναχωρεθηκα που δεν ημουν, ισα ισα πιστευω οτι δεν ειναι η καταλληλη ωρα για να δωσω στο μωρο μου οσα μπορω να δωσω(εκτος απο την αγαπη μου, που θεωρειται δεδομενη σε οποιαδηποτε στιγμη). στεναχωρεθηκα ομως γιατι ηλπιζα να μην ημουν, ενω μετα απο λιγα λεπτα ενιωσα να "αδειαζω" στην πιθανοτητα να μην μπορεσω να κανω παιδι. δεν ξερω αν με καταλαβαινετε, και ΑΝ ειναι αυτος ο σκοπος μου τελικα.

μαλλον προσπαθω να πω, ισως και στον εαυτο μου, οτι ειναι απιστευτο τα δεδομενα σου, τα θελω σου και οι προτεραιοτητες σου να αλλαζουν σε λιγα λεπτα και ειδικα οταν εχουν σχεση με ενα απο τα μεγαλυτερα σου ονειρα. αυτο μαλλον.

καλα μου παιδακια, λιγες μερες πριν βγουν τα αποτελεσματα εμαθα πως η (ξ)αδερφη μου,
και πρωην συγκατοικος ειναι εγκυος. θα κανουμε μωρακι δηλαδη. καταλαβαινετε οτι εχω φλιπαρει. οσο μυαλο ειχε μεινει, παει και αυτο. να δουμε αν ποτε θα του εξηγησω γιατι θα του εχω τοση αδυναμια.

αντε καλη σας/μας νυχτα..