μερος 1ο

Αγαπημενη μου,
πανε μερες, ωρες, λεπτα που δεν εχω ακουσει την φωνη σου. το
σωμα μου αρχιζει και ζηταει την δοση του και εγω το μονο που
μπορω να κανω ειναι να περιμενω τα συμπτωματα στερησης
καρτερικα, σαν αργο θανατο με υποσχεση παραδεισου.

μου λειπεις. αραγε καταλαβαινεις ποσο μου λειπεις. θελω να
σε βλεπω, να σε αγγιζω, να μου γελας και να νιωθω τον
σκοπο της υπαρξης μου. προσπαθω να μην στο δειχνω,βλεπεις..
οταν ημουν μικρος μου ειπαν πως οταν δειχνεις τις αναγκες σου
φαινεσαι αδυναμος. τωρα καταλαβαινω ποσο λαθος ειναι. καθε
φορα που εισαι κοντα μου νιωθω πως μπορω να νικησω τα παντα.

και θα τα νικουσα αν μου το ζητουσες. εσυ ομως δεν μου ζητας τιποτα,
δεν μου λες τιποτα.  δεν θελεις τιποτα.  

και εγω μενω εδω, να γραφω και να σε σκεφτομαι, να σε σκεφτομαι
και να γραφω. και ολα τα άλλα, νοτες χωρις πενταγραμμο.

θα περιμενω..