αρπαξε ο κωλος μας φωτια και εσυ φοβασαι μην μεινει σημαδι

δεν θελω να μπω στην διαδικασια να πω τα ιδια. θελω να μην ξερω,
να μην εχω ευθυνη "απραξιας". δεν θελω να σκεφτομαι τις οικογενειες,
την απογνωση, τον τρομο. δεν θελω να σηκωνομαι στην μεση της νυχτας
και να κοιταω μπας και ειναι κοκκινος ο ουρανος ή αν μυριζει παλι καμμενο.
ουτε να σκεφτομαι πριν ξαπλωσω αν εχω στην τσαντα κλειδια, πορτοφολι
και βιβλιαριο υγειας. δεν θελω να σκεφτομαι ουτε το διλλημα της κυριας βασως,
να παει στην κηδεια της πεθερας και της κουνιαδια της ή να παει στο χωριο
να σωσει οτι μπορει απο το πατρικο της , ουτε τον γιαννη και την αδερφη του
που κλαιγανε για να μην παει ο πατερας τους να βοηθησει με την φωτια.
τιποτα.

δεν με ενδιαφερουν οι εκλογες, ποτε δεν με ενδιεφεραν. δεν με νοιαζει το
ποιος, το ποτε, το γιατι, το που. μονο ενα με νοιαζει πλεον, το "μετα".

περιμενω το μετα, να δω και να ελπιζω.
εχω αναγκη να ελπιζω..