σηκωθηκα απο το κρεβατι (ναμπερ 2)

ζορικα τα πραγματα..πιο ζορικα απο την αλλη φορα.

μπηκα μεσα για να ουρλιαξω πως μου λειπεις. κανω προσπαθειες να μην το σκεφτομαι και πραγματικα τις περισσοτερες φορες το καταφερνω. μονο κατι βραδια σαν αυτα..ερχεσαι απο το παραθυρο, βαζεις μουσικες και με παιρνεις μαζι σου για να δουμε τον ηλιο να βγαινει μαζι, να μιλησουμε, να παιξουμε με τα χερια, να γελασω με το αστειο σου πριν το πεις.. να γελασεις με "αυτα που θα πω" και οχι με εμενα. τλτμ/ Μλτμ . ΜΟΥ.
πηγες και εφυγες και εσυ και τωρα πια δεν ειναι τιποτα ιδιο. μονο τα δακρυα. αυτα γαμωτο γιατι μενουν παντα;

μιλουσα σημερα με εναν φιλο (εναν, δεν τον ξερεις) και με ρωτουσε αν κανω αναπαντητες. τι να του πω, μου λες; πως καποτε ζουσα γιαυτες; μια αναπαντητη σε σκεφτομαι, δυο σε σκεφτομαι πολυ, τρεις το παραχεζω; αυτα μαλλον πληρωσα. "μια, δυο, τρεις φορες πλακα, φτανει" ακομα το βλεπω αυτο, με μαυρα μπολντ γραμματα, να παιρνει το χαμογελο απο τα χειλη μου και να μου κοβει την ανασα.

τωρα γελαω και κλαιω μαζι. γελαω γιατι θυμαμαι, κλαιω γιατι ποναω. ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ, και θυμωνω, και εσυ πουθενα. οχι πουθενα. εσυ εκει. με αλλους. αφου δεν εισαι εδω τι σημασια εχει που εισαι;

δεν μπορω αλλο ματια μου. νιωθω σαν ξεχασμενος χαρταετος, με ουρες που κρεμονται απο τα συρματα της ΔΕΗ. καθε φορα που σε θυμαμαι αδειαζω οτι καλο εχω απο μεσα μου. ειμαι αδεια και μονη.

"τοση βροχη για μια απουσια" ; νιωθω κουρασμενη, παω να ξαπλωσω.

μην ξαναρθεις..