τι ειρωνια..

χτες εψαχνα να βρω με ποιο πλευρο κοιμηθηκα και ημουν τοσο χαρουμενη. σημερα απλα δεν θελω να θυμαμαι το βραδυ που περασε.

ουτε ποστ θελω να κανω,ουτε τιποτα. τιποτα δεν θελω. νιωθω να ειμαι σε εναν πολεμο και ολοι να ειναι αντιπαλοι μου.τι εκανα και πρεπει να ειμαι μονη σε εναν τεραστιο κοσμο? τοσο κακο ηταν αυτο?

"μονη και αδεια". ποσο δικιο εχει η αννα σε αυτη τη σειρα. ολη μου η ζωη σαν σιριαλ. οπως αυτα που εβλεπα μικρη και ευχομουν να ζησω παθη και τσακωμους και ερωτες και νευρα και ονειρα. τι ονειρα? σαν καποια που βλεπω στον υπνο μου μερικες φορες και θελω να κανω κατι γρηγορα και ολο κατι με καθυστερει και μενω πισω και αγχωνομαι και ξυπναω ιδρωμενη.ποτε ξανα απο εδω και περα ανοιχτο κινητο. ποτε.

δεν ξερω τι εχει μεινει μεσα μου να ειναι καθαρο και ηρεμο. τα δαχτυλα μου πληκτρολογουν και τρεμουν.δεν ειναι απο κουραση. ή μηπως ειναι? κουραση δεν ειναι οταν δεν μπορεις αλλο? οταν χτυπαει το τηλεφωνο και φοβασαι? δεν φταις εσυ. συμπεριφορισμος. ο θειος παβλοφ το ειπε ξεκαθαρα : ο οργανισμος μαθαινει απο τα ερεθισματα και εχει παρομοια αντιδραση. μονο που εγω δεν ειμαι σκυλος να μου βαζεις οξυ και να παραγω σαλια. μου δινεις στεναχωριες και παραγω δακρυα. τοσα που δεν εχει αλλα. καποια στιγμη σταματανε. και τοτε τι? σταματανε οι στεναχωριες? και αν ναι εγω γιατι ειμαι ακομα μονη και αδεια?

θελω τοσο να ξεχασω. θελω να αλλαξω ιδεες.ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ.

αν με ρωτουσες χτες θα σου ελεγα να περασω στον ασεπ, να παρω την εκπομπη και τιποτα αλλο. να μεινουν ολα ιδια. σημερα εχω ραντεβου με τον διευθυντη του σταθμου και φοβαμαι οτι το κεφαλι μου θα εκραγει πριν προλαβω να του πω καλησπερα. εχεις και εσυ ενα ταιμινγκ ομως, ολες τις σημαντικες μερες ξερεις να μου τις αποτελειωνεις. οπως και μενα.

καλα μου παιδακια το ξερω, εσεις δεν φταιτε σε τιποτα να διαβαζετε την μαυριλα που κρυβω καλα μεσα μου. ετσι η παραμυθουπολη για λιγες μερες θα μεινει κλειστη.

να ειστε καλα.