ση-με-ρα ση-με-ρα τω-ρα

ηθελα να κανω ενα ποστ μεσα στη μερα αλλα δεν προλαβα.
για αλλη μια φορα το επαιξα "νοικοκυρα" , με επιτυχια θα
ελεγα. καταφερα να φτιαξω το δωματιο, να βγαλω χαλι και
να καθαρισω απο γωνια σε γωνια. βεβαια καταφερα να
σπασω και το κρεβατι μου και τωρα εχω μονο το στρωμα.
πλακα εχει να κοιμαμαι καταχαμα. αν κανει ζεστη βγαζω
το ποδι στο πλακακι και παιρνω δροσια.χεχε

ενιγουεη επιστρεφω σε αυτο που ηθελα να πω. χτες το βραδυ
ειχα την χαρα και την τιμη να παω σε μια παρασταση χορου.
παραδοσιακων χορων για την ακριβεια που ολοι (οσοι) ξερετε
ποσο πολυ μου αρεσουν. στην παρασταση χορευαν και 2 πολυ
καλοι μας φιλοι, η χρυσα και ο γιωργος (που ευτυχως ειδαν
μονοι τους τον κουμπαρα που τους πηρα, και ευχομαι να γινουν
και αυτοι πολυ συντομα πλουσιοι).

λοιπον χτες το βραδυ το μεγαλο σοκ το επαθα οταν βγηκε
και χορεψε ενας συλλογος κωφων. τετοια συγκινηση και τετοια
ανατριχηλα ειχα καιρο να νιωσω. ο δασκαλος τους με το νταουλι
διπλα τους και οι δονησεις του κόπανου (δεν τον βριζω τον ανθρωπο,
το ξυλο που βαραει ειναι, για οσους δεν ξερουν) εκαναν και εμενα
να τρανταζομαι και να πορωνομαι. νομιζω πως οση ωρα χορευαν
τα παιδια, που πραγματικα αμα δεν ηξερες, δεν καταλαβαινες πως
αυτοι που χορευουν δεν ακουν, περασαν χιλιαδες σκεψεις απο το 
μυαλο μου: ποσο πολυ θελω να χορεψω, ποσο πολυ θελω να παιξω
μουσικη και ποσο πολυ θελω να ακουσω τετοια μουσικη, πως εχω
την αναγκη να ακουσω κατι που με πορωνει και να με "γεμιζει" 
αδειαζοντάς με . (αν καταλαβαινετε τι θελω να πω).

ενιγουεη γουσταρα, και γουσταρα πολυ, και ζηλεψα και το γιωργο
με τη χρυσα που κανουν το κεφι τους μαζι και αγαπημενοι, και
ζηλεψα ολους οσους χορεψαν, και εκνευριστηκα που εγω δεν κανω
κατι που μου αρεσει τοσο, και χαρηκα γιατι το ειδα,γιατι ημουν εκει,
γιατι χτυπησαμε παλαμακια στην γλωσσα των κωφων και ανατριχιαζα,
μα πιο πολυ χαρηκα γιατι το χτες ηταν μια αφορμη να θυμηθω ποσο
πολυ "μουσικη/νταουλι/χορος" ημουν καποτε. νομιζω πως μου ελειψε
αυτη η "εγω".