ενα απιστευτα βαρετο ποστ για ολους.

εχω την εντυπωση πως καποια τραγουδια περιεχουν συστατικα τα οποια με κανουν "καπως". αυτο το καπως ειναι το ιδιο. σε ολα. σαν να ζω μεσα στο το τραγουδι, σαν να μην μπορω να ζω χωρις να το ακουω. τρωω φρικες για πολλες μερες ή ακομα και μηνες και μετα με σημαδευει για παντα. προχειρα μπορω να σκεφτω πανω απο 50 τραγουδια τα οποια με ταξιδευουν σε μερη, σε καταστασεις με απιστευτη ευκολια και ταχυτητα. καποιες φορες ειναι τοσο αληθινο που μου ερχονται κα αρωματα.

"εσυ δεν θελεις να με δεις ομως το βλεμμα σου σε προλαβαινει", βλεπω τα χρωματα να αλλαζουν και να γινονται πιο ζεστα. ειναι χειμωνας, πηγαινω ακομα στο λυκειο, ζεσταινομαι στο καλοριφερ και μυριζει αποσμητικο με αρωμα ροδακινο. αμεσως με πιανει ο γνωστος κομπος (= κατι κακο εχω κανει, κατι εχω αφησει) .

"θα εχω τα ποδια μου ανοιχτα θα εχεις τα χερια σου σφιχτα" καλοκαιρι, ακουω τα τζιτζικια, ειναι πρωι, ανοιγω τα ματια και κρυβομαι σε αγκαλια σου. απο αριστερα μπαινει φως μερας και βαραινει τις πορτοκαλι κουρτινες.

"το βαλς των χαμενων ονειρων" οι διπλες νοτες και οι τριλιες του πιανου με κανουν να κλαιω για αυτα που θα αφησω, για τα ονειρα που δεν εχω προλαβει να κανω ακομα. ενα βαλς, ρυθμος στα τρια και παμε "ση-με-ρα, ση-με-ρα" και ενα φουστανι ασπρο με ασυμετρες ουρες να τιναζεται απαλα.

"εσυ θα χασεις ματια μου και εγω θα πικραθω" στο σαλονι, τοτε πρασινο βελουτε, διπλα στους δισκους με το μικροφωνο στο χερι να κανω τον διαλογο και να διαβαζω τους στιχους μην ξεχασω κανεναν. παντα μονη στο σπιτι , να φανταζομαι πως ειμαι σε στουντιο. ολοκληρο τον δισκο παλι και παλι, για πολλους χειμωνες.

"δεν ειναι ολοι σαν παιδια, δεν ειναι ολοι ερωτευμενοι" στο πισι. ολα τα χρονια της αθηνας, για τους χαμενουν ερωτες, για τις απογοητευσεις και ολα αυτα που με εκαναν "να βρισκω με τη λυπη τη χαρα" .

"ηρθαν και μου ειπαν μαυροματα μου, ηρθαν και μου ειπαν πως δεν μ'αγαπας" καλοκαιρια στο χωριο, στα πανηγυρια τοτε που σαν μικρη ανοητη βαριομουν. ευτυχως καποια πραγματα αλλαζουν προς το καλυτερο.

"στης πικροδαφνης τον ανθο , εγυρα να αποκοιμηθω" μεσα στη σχολη, με καθηγητες μεσα να δινω εξετασεις σε στυλ παραστασης και να παιζω μπεντιρ και ηπειρωτικο ντεφι κανοντας δευτερες φωνες και να τον βλεπω στη γωνια να χαμογελανε με τα ματια του.

"Ι was hoping" ποσες φορες δεν ξερω, ουτε ποσα δακρυα, ταξιδια, αγαπες, φιλιες, ερωτες. τιποτα. μονο αποσταση με ολες τις εννοιες που μπορει να παρει η λεξη.

για σενα δεν θα πω. σε σκεφτηκα σημερα και στεναχωρεθηκα παλι. εχεις ακομα δυναμη πανω μου; μπα..δεν ειναι δυναμη. αδυναμια ειναι. τι ηθελα και εβλεπα ποδοσφαιρο;

δεν εχω την παραμικρη ιδεα γιατι εγραψα οσα εγραψα. δεν ξερω ποση ωρα εχω εδω. σημερα ηταν μια μετρια μερα που αποτελειωθηκε στο τελος. χωρις ουσιαστικο λογο, ενα τραγουδι μονο αρκει.

καληνυχτα σας!