χτες το βραδυ..

..ενω η βραδια κυλουσε υπεροχα παιζοντας ιμάτζιν ιφ με πολυ καλη παρεα, αγκαλια με τα σεντονια του νεμο (δωρο - εκπληξη απο το παναγουλινι μου, ενα ευχαριστω ειναι λιιιιιγο) εγινε κατιτις το οποιο πιθανοτατα εγραψε και η καμερα και η ατμοσφαιρα χαλασε αν και γελουσαμε. αυτες τις περιεργες φασεις πρεπει και να φοβασαι ε? δυνατοι πονοι ηρθαν στην παρεα αλλα δεν ηθελαν να παιξουν. μετα απο αρκετα χιλιομετρα, αγχος, και εναν ταξιτζη που δεν ηξερε που πηγαινει, η κατασταση οδηγηθηκε στο νοσοκομειο ωστε να ηρεμησουμε οτι δεν εγινε κατιτις και οτι ολα βαινουν καλως.

ηταν νομιζω η πρωτη φορα που ημουν στα επειγοντα νοσοκομειου στις 3.. και απο την στιγμη που ηρεμησαμε με τα δικα μας, αρχισε το μυαλο να ασχολειται με οτιδηποτε βρισκοταν γυρω μας. το πρωτο σοκ ηταν το περιστατικο με το φορειο απο το τρακαρισμα. τον ειδα και μου κοπηκαν τα ποδια. φοβηθηκα. μετα ο επομενος που φωναζε απο τους πονους και ακουγοταν απεξω. μετα ο παππους που ευτυχως εμενα δεν με συγκλονισε τοσο πολυ, με την "ξενη" οικογενεια. η εγκυος που καθοταν εξω απο το ακτινολογικο λες και δεν τρεχει μια... και ετσι για να γελασουμε αναφερω τα πολλα και υπερκινητικα κουνουπια γιγαντες...

ευτυχως ξεμπερδεψαμε καπου στις τεσσερις και αφου ολα ηταν μια χαρα γυρισαμε σπιτι..

υ.γ μακρια απο εμας, απο εσας, απο ολους καλα μου παιδακια!