"πανσεληνος παρα κατι"

το ειχα διαβαζει παλιοτερα αυτο. ειχε και εκεινη την φραση που μου καρφωθηκε με τη μια και μετα την διαβασα σε ενα κειμενο μιας ψυχης, που την παρουσιαζε δικη του.

αυτο το παρα κατι ποναει πολυ. οχι μονο το φεγγαρι αποψε. και εμενα, καθε φορα που μου λειπει κατι για να μπορεσω να αγγιξω τα συννεφα. σημερα μου λειπεις εσυ. πιο πολυ απο καθε μερα, απο καθε νυχτα. αυτο το γαμημενο το "πρεπει" πρεπει να αφοριστει.. ας παρει την θεση του το "θελω"... γινεται;

"θα έρχομαι εγώ με τις σκιές"