μεχρι οσο παει..

εφαγα σκαλωμα. τεραστιο, χωρις ελεγχο. σημερα στο δρομο για
την πολη που εχω μετακομισει εδω και 3 μηνες ακουσα στο ραδιοφωνο
κατι αγαπημενο που ειχα καιρο. αυτο ηταν, καταστραφηκα.

δεν μπορω να το βγαλω απο το μυαλο μου. δεν μπορω να σκεφτω τιποτα
αλλο που να με κανει να βγαζω οτι μαυρο εχω μεσα μου. και θελω τοσο
πολυ να αδειασω που τραγουδαω τοσο δυνατα για να μην ξαναγυρισει τιποτα.
και οσο δυναμη βαζω τοσο περισσοτερη εξαντληση νιωθω. και οσο περισσοτερη
κουραση νιωθω, τοσο δεν λεω να το σταματησω. θα κοιμηθω και θα ονειρευομαι
την στιγμη που θα βαλω χειροφρενο στις 8 ακριβως στη βρυσουλα και θα το
ξαναβαλω τερμα.

στο ριπιτ λοιπον, οσο παει, μεχρι να μην υπαρχει τιποτα αλλο μεσα μου..μονο
η φωνη της "ρουφιανας" (παντα με την καλη, την καλυτερη εννοια της λεξης).


"Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε σ’το πουν να μάθεις να το κλέβεις"


θα μπορουσα να το γραψω ολοκληρο, αλλα θα κρατησω αυτο για αποψε. αυριο
βλεπουμε τι θα μας ξημερωσει.



υ.γ γερασιμε υποκλινομαι