με 16 βρακια στην βαλιτσα..

..φευγω σε μια ωρα ζακυνθο. οπως ειπε και μια ψυχη(σηκωνει ποστ απο μονη της, το οποιο λεω να μην ξανακανω) "παιδι εισαι για να πας στην κατασκηνωση; σε παραλιες γυμνιστων θα επρεπε να πας" . τελος παντων παω να ξορκισω το κακο. να δω πως το νησι δεν ειναι απωλειες, δεν ειναι σιγουρο πως κατι θα πρεπει να χασω αν παω, οπως τοτε.

απλανες βλεμμα να χανεται στην θαλασσα. αυτο θελω, να ξυπναω και να μην εχω να σκεφτω τιποτα. οκ..μονο 30 παιδια να προσεχω αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα. με τα παιδια παντα τα πηγαινα μια χαρα. ας ελπισουμε οτι το ιδιο θα γινει μαγικα και τωρα.

καλα μου παιδακια σας αφηνω. περασε η ωρα, "στα ιδια μερη θα ξαναβρεθουμε". καλα να περασετε οσο θα λειπω. θα προσπαθησω να κανω κανα ποστ απο το ιστιοφορο ;)
φμ και ατ

μην νομιζεις, δεν θελει πολυ.

φτανουν δυο λεπτα. φτανει και ενα. αν ησουν εδω ισως θα εφτανε και μονο ενα βλεμμα για να καταλαβω οτι το ναυαγιο δεν βγαινει ποτε ξανα στην επιφανεια.


υ.γ θα ακολουθησει αποχαιρετιστηριο ποστ.

ποστ μεχρι να βρασουν τα μακαρονια..

η αληθεια ειναι καλα μου παιδακια πως αλλιως υπολογιζα αυτες τις μερες. ειχα αναγκη απο ξεκουραση και υπνο. αντε και καμια δουλεια του σπιτιου για να μην ζω σε αχουρι.

κι ομως...ΟΧΙ!

οχι αγαπητε αναγνωστη. δεν με αφησαν ουτε τωρα. εχω συνεχεια προβες για την παρασταση της κυριακης και μας ηρθε ουρανοκατεβατο εναν μπεμπακι που κραταω τα απογευματα για μια εβδομαδα. η βασιλικη που λετε μου εκλεψε την καρδια χωρις να προσπαθησει ιδιαιτερα. ειναι δεκα μηνων και με κανει οτι θελει. αμε...


παιζουμε, τραγουδαμε , τρωμε (αφου μου βγαλει την ψυχη) και κανουμε και βολτες με το καροτσι. (το αλλαγμα δεν το αναφερω γιατι σε λιγο θα φαω).

υ.γ πρεπει να μπω σε προγραμμα αν θελω σε μια εβδομαδα που φευγω να ειμαι ετοιμη.

σας ευχομαι καλο βραδυ, η "ελαφρως" χαζομπειμπυ σιτερ :))

απο τον οκτωβρη..

νομιζω πως περιμενα αυτη τη στιγμη.

οταν δεχτηκα να παω στο νηπιαγωγειο δεν ημουν στα καλυτερα μου. ολοι ειχαν τις δουλειες τους, τις σχολες τους, τα μαθηματα τους, γενικα την ζωη τους και εγω στο κενο. οταν πηρα πτυχιο, εφυγα απο την αθηνα χωρις καν να το αποφασισω και φοβομουν οτι δεν ηταν για καλο. μου προσφερανε την δουλεια και αμεσως ειπα ναι.οι συνθηκες δεν ηταν οι καλυτερες.

ξεκινησαν οι μηνες με δεκα ζουζουνια να κρεμονται απο τα χειλη μου. να με κανουν να χαμογελαω, να παιζουμε και να γελαμε. με τον καιρο ηρθαν οι αλλαγες. οι αγαπες, οι αδυναμιες, η γνωση εφεραν την σχεση μου με το καθενα τους αλλα και μεταξυ τους σε αριστο επιπεδο.

τον νοεμβρη φταιξαμε σαλιγγαρια με φακες και φασολια.
τον δεκεμβρη γραψαμε γραμματα και ηρθε ο αγιος βασιλης με τα δωρα.
τον γεναρη καναμε για τα ζωα που μενουν στους παγους.
τον φερβουαριο φτιαξαμε αποκριατικες μασκες και καναμε παρτυ.
τον μαρτη φτιαξαμε στεφανι και λουλουδια.
τον απριλη, πασχαλινες καρτες και κερια.
τον μαη ξεκινησαμε προβες και τελειωσαμε και την αλφαβητα.
τον ιουνη υποδεχτηκαμε το καλοκαιρι με μπρατσακια εξω.

ΚΑΙ χτες καναμε την γιορτη μας και δωσαμε ενδεικτικα κρεμασμενα σε μπαλονια με ηλιο.


θυμαμαι συνεχεια κατι απο το σχολειο και χαμογελαω.
την κατιανα και τον κωνσταντινο που ειπαν το "ρο". τον δημητρη που τον "κοβορευαν" ολοι. την θοδωρα με τον αλεξανδρο, το ζευγαρι του σχολειου. τον δημητρη με τα μουτρα καθε πρωι "παλι με ξυπνησε η μαμα". τον διονυση που στεναχωρεθηκε γιατι "εμεις, οι καρεκλες, η ταξη, ολοι-ολοι ειμαστε πανω σε μια μπαλα" (για την γη μιλουσε) . τον φοιβο που μου ελεγε καθε δευτερα τα αποτελεσματα απο τους ποδοσφαιρικους αγωνες. την ιωαννα που αργησε να μιλησει αλλα τα ειπε ολα μαζι μαζεμενα.ακομα και τον αντρεα που ηρθε μονο για ενα μηνα.

απειρες μικρες στιγμες που με εκαναν να νιωσω υπεροχα, αφθονες αγκαλιες και φιλια που πηρα χωρις ξνα περιμενουν ανταλλαγμα, δεκα μικρα τερατακια που καποτε θα με χαιρετησουν στον δρομο και δεν θα τα γνωρισω.

για ολα αυτα και για αλλα τοσα που δεν λεγονται με λεξεις, σημερα ειμαι η πιο ευτυχισμενη νηπιαγωγος του κοσμου.

καλα μου παιδακια κερναω παγωτο πεπονι, φραουλα, ροδακινο, με σιροπι βυσσινο στο μπαλκονι. καλα να ειστε! καλο καλοκαιρι να εχουμε!

"να σε γυρευω ακομη"

καμια φορα, σπανια, μην ανησυχεις, θα με πιανει το σημερινο.

ειναι που παντα εκλαιγα για αυτα που δεν ειχα και τωρα δεν εχω λογο να κλαψω.

αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο. μπορει και να το νικησω καποια στιγμη. να παψω να φτιαχνω δυσαρεστες καταστασεις για να βουρκωνω. θα κλαιω μονο στις ταινιες, αντε και απο συγκινηση.

ενα ενα τα πραγματα παιρνουν τον δρομο τους και εγω απλα παρατηρω τις αλλαγες. ενταξει, το παραδεχομαι, το φοβαμαι λιγο το καλοκαιρι αλλα οκ. θα το περασω και αυτο. εμ! το ιστιοφορο θα με κανει να ξεχασω πολλα βασανα ;)

καλα μου παιδακια επικρατει πανικος. τελειωνω την πεμπτη το σχολειο και καθομαι σε αναμμενα καρβουνα. φτιαχνω τις αναμνηστικες χειροτεχνιες, σιντι και κορνιζες με τα παιδια. εμειναν μονο 4 μερες..


καλη σας νυχτα, καλα να ειστε!


υ.γ καποιος "ανωνυμος" ξερει πολλα. τοσα, ωστε να με κανει να βουρκωσω μπροστα στην οθονη.

μπερδευτικο / καληνυχτικο πόστι.

δεν φανταζομουν ποτε οτι θα ανεβαζα πυρετο απο κουραση. σχεδον ποτε σαν παιδι δεν ειχα, οσο και αν αισθανομουν του θανατα. θυμαμαι οτι καποιες φορες το ετριβα στην κουβερτα απλα και μονο για να πεισω τους αλλους οτι οντως ημουν αρρωστη.
σημερα ο ρημαδιασμενος ανεβηκε. απο μονος του. θυμηθηκα και την ταινια "ανοιξιατικος πυρετουλης" αλλα ουτε ανοιξη εχουμε, ουτε στιφαδο εφαγα.

πεφτει πολλη δουλεια, περιπου 30 κατασκευες και αναμνηστικες χειροτεχνιες για τα παιδια μαζι με προβες για τις παραστασεις και μεσα σε ολα ηρθε μια παρασταση με 125 νηπια απο το πουθενα. μου εφυγε ο πατος. ψυχολογικα δεν ειμαι και στα καλυτερα μου. περιμενω να δω "την επομενη μερα" . τελικα ισως ολα εχουν την αιτια τους.

ειναι αυτο που λενε οτι αν κατι παει στραβα τοτε ΟΛΑ πανε στραβα. περιμενω στις 15 το πρωι να τελειωσω με την γιορτη του σχολειου και μετα φευγω για αθηνα να δω τον βασιλη στη λυρικη. θα γυρισω μολις δω τα μωρα (3 νεογεννητα) για τις προβες και θα μεινω πατρα μεχρι 30 ιουνιου (εκτος απο ενα τριημερο καμπινγκ καπου εδω κοντα). Αν ειμαστε καλα 1η ιουλιου φευγω για ζακυνθο που θα μεινω 15 μερες να δουλεψω. γυρναω 15 και 17 φευγω για φολεγανδρο. γυριζω καπου τελος του μηνος, και συναντιεμαι σπιτι με την αδερφη μου που θα γυριζει εκεινες τις μερες απο το γιορκ.
ο αυγουστος θα εχει κυθηρα (πως αλλιως;) και ενα σεμιναριο κρουστων καπου στο πηλιο. μετα (οπως και ολοι οι καλοι και ανεργοι ανθρωποι), θα διαβασω για τον ασεπ.

και να φανταστειτε καλα μου παιδακια πως δεν μου αρεσει καθολου να κανω προγραμμα. με εκνευριζει. εχε χαρη που δεν γινεται αλλιως.

απλα θα περιμενω να ερθει ο καιρος που θα παιρνω το αμαξι και θα φευγω για οπου και για ΟΣΟ θελω.

καληνυχτααααα

πως η lacta γινεται crunch

εδω και μερες σκεφτομαι τις γρηγορες αλλαγες και στο μυαλο μου τριγυριζει ο χωρισμος.

αυτο και αν ειναι αλλαγη. μια μικρη προταση και μετα διαγραφεις λεξεις οπως "καρδια μου, αγαπη μου, χαρα μου, φως μου" . δεν εχεις δικαιωμα να τις ξαναπεις σε αυτον που ως τωρα σε εκανε ευτυχισμενη. δεν εχεις δικαιωμα να ρωτησεις "που ησουν; τι εκανες; τι ωρα γυρισες; ετρεχες;". δεν εχεις δικαιωμα να πεις καν "μην τρεχεις". και ειναι μεγαλη βλακεια,γιατι ο καθενας που σε αγαπαει θα στο πει. και εσυ δεν μπορεις να το πεις, δεν πρεπει να το πεις.

μαζι με ολα αυτα διαγραφονται και οι πραξεις, τα τρυφερα αγγιγματα, τα γαργαλιτα, τα παιχνιδια με τα χερια και τα βλεμματα.

μαγικα καπως παγωνουν ολα, ολα εκτος απο την καρδια. αυτη θυμαται. θυμαται τις αγκαλιες στον καναπε με μοιρασμενη κουβερτα. θυμαται αστεια, γελια και χαρες. απλα επειδη σε πηρε να σου πει καλημερα και μοιραστηκε απο το τηλεφωνο κατι που ειδε και του αρεσε. θυμαται και ταξιδια, με τα χιλιομετρα να φευγουν απο κατω σας τρεχοντας,και εσεις να ειστε ανυπομονοι να ζησετε την επομενη στιγμη μαζι.

μετα ολα αυτα φευγουν . μενουν μονο εικονες στο μυαλο και στιγμιαια χαμογελα. μενουν φωτογραφιες , σημειωματα , καρτες και γραμματα παρατημενα σε συρταρια που θα βρισκεις "τυχαια" για καιρο ακομα. μενουν μηνυματα στο κινητο που πρεπει "επιτελους καποτε να σβησεις". μενει η κουβερτα τυλιγμενη στην ακρη του καναπε που ολο λες να την βαλεις στη ντουλαπα και ολο εκει ειναι. δεν εχει κρυο εξω, μεσα εχει.

το χειροτερο απο ολα δεν ειναι η lacta που γινεται crunch; απο το "πιο γλυκο κομματι της ζωης του" μετα γινεσαι απλα μια σοκολατα.